Night Spirit
گنده تالار !
مدیر ارشد تالار
بیماری پاژه استخوان (استئیت دفورمانس ) یک بیماری استخوانی با پیشرفت تدریجی که مشخصه آن عبارتست از تخریب استخوانی و بازسازی استخوانی بیش از حد طبیعی . استخوان بازسازی شده شکننده وضعیف است .به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز، پاژه یک بیماری سرطانی نیست . این بیماری معمولاً استخوان های جمجمه ، ستون فقرات ، ساق پا، و لگن را مبتلا می سازد. این اختلال در هر دو جنس دیده می شود ولی در مردان بالای ۴۰ سال شایع تر است .بیماری پاژه عارضه ای با علت نامعلوم است که در آن نواحی از استخوان به صورت موضعی دچار نرمی میشود . هر استخوانی ممکن است گرفتار شود ولی شایعترین استخوانهای درگیر عبارتند از: لگن-ران-جمجمه-استخوانهای بازو-استخوان ترقوه و مهره ها .
بیماری پاژه اغلب به هیچ وجه علامت دار نمیشود و در پرتونگاری اتفاقی که به علت بیماریهای دیگر انجام میگیرد -کشف میشود.
در سایر موارد ممکن است درد موضعی وجود داشته باشد که شبها بدتر میشود .در صورت گرفتاری جمجمه سر درد ممکن است بروز کند.
کری و تغییر شکل جمجمه ممکن است ایجاد شود .
استخوانها همچنین ممکن است دچار تورم موضعی در محل ضایعات استخوانی شوند و این ضایعات ممکن است گرم و حساس گردند و براحتی بشکنند.
اگر این ضایعات خیلی وسیع باشند ممکن است در اثر افزایش زیاد جریان خون داخل آنها-نارسایی قلبی ایجاد شود.
درمان: درد را میتوان با مسکنهایی مثل آسپیرین یا ایبوپروفن برطرف کرد.
اگر درد خیلی شدید باشد پزشک ممکن است هورمون کلسیتونین یا داروی سیتوتوکسیک (دارای اثر سمی روی سلول) میترامایسین را برای مهار ضایعات بیماری پاژه تجویز کند.
علایم شایع :
۱. درد استخوانی خفیف یا بدون درد مراحل پیشرفته
۲. اختلال حرکت عضو مبتلا
۳. انحنای ستون فقرات که اعصاب حسی را تحت فشار قرار می دهد.
۴. بروز شکستگی با ضربه خفیف و التیام آهسته شکستگی با شکل غیرطبیعی
۵. بیمار به طور مزمن دچار درد (به خصوص هنگام شب )، بزرگ شدگی و تغییر شکل استخوان مبتلا، احساس درد با لمس ناحیه درگیر، و گرمی پوست روی استخوان مبتلا می باشد.
ـ علل بیماری:
اگرچه یک ویروس در بروز این اختلال ممکن است دخیل باشد، علت دقیق آن ناشناخته است .
ـ عوامل افزایش دهنده خطر:
سابقه خانوادگی بیماری پاژه
ـ پیشگیری :
پیشگیری خاصی ندارد.
ـ عواقب مورد انتظار:
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب می گردد. ولی ، علایم آن قابل تسکین یا کنترل است . این بیماری دارای یک سیر فروکش و شعله وری مکرر است که به طور پیشرونده تشدید می یابد. گاهی مفاصل مجاور ناحیه درگیر نیز مبتلا می شوند. این بیماری طول عمر را کاهش می دهد ولی اکثر بیماران حداقل ۱۵-۱۰ سال پس از بروز بیماری زنده می مانند. تحقیقات علمی درباره علل و درمان این اختلال ادامه دارد و این امید وجود دارد که درمان هایی مؤثر و نهایتاً علاج بخش ارایه گردد.
ـ عوارض احتمالی :
۱. فشار خون بالا
۲. سنگ کلیه
۳. نقرس
۴. سرطان استخوان
۵. اختلال بینایی یا شنوایی در اثر فشار آوردن ناحیه درگیر جمجمه بر مغز
۶. نارسایی احتقانی قلب در اثر افزیش فشار بر قلب ناشی از افزایش قابل ملاحظه جریان خون در استخوان های مبتلا
۷. تشخیص بیماری پاژه ممکن است با پرکاری غده پاراتیرویید یا گسترش سرطان با منشأ پروستات ، پستان یا مغز استخوان اشتباه شود.
ـ درمان :
۱. بررسی های تشخیص ممکن است شامل رادیوگرافی استخوان مبتلا، آزمایش خون و ادرار برای تعیین سطح فسفاتاز قلیایی سرم و کلسیم ادرار و احتمالاً سی تی اسکن یا ام آرآی ، و آزمون های شنوایی و بینایی در صورت درگیری استخوان جمجمه باشد.
۲. بیشتر بیماران مبتلا به این اختلال به درمانی غیر از مسکن به طور گاه گاهی نیاز نخواهند داشت .
۳. گرم کردن ناحیه مبتلا با کمپرس گرم ، گذاشتن در آب داغ یا با استفاده از لامپ های گرمایی برای تخفیف درد توصیه می شود.
۴. اگر تشک خواب شما سفت نیست ، یک تخته چند با ضخامت ۲سانتی متر زیر تشک خود قرار دهید.
۵. شرایط منزل را طوری طراحی کنید که تا حد امکان از پیشامد حوادث ناخواسته برای شما جلوگیری شود. از انداختن قالیچه خودداری کرده و از سطوح لغزنده دوری کنید. در نزدیک وان حمام نرده هایی نصب کنید تا با گرفتن دست به آنها در حین حمام کردن از لیزخوردن جلوگیری شود.
۶. جراحی استخوان گاهی برای اصلاح بدشکلی استخوان یا درمان آرتریت ثانویه لازم می شود.
۷. در صورت بروز کاهش شنوایی ممکن است از سمعک استفاده شود.
۸. به ندرت آتل گیری در مورد نواحی شدیداً درگیر جهت جلوگیری از شکستگی آنها ممکن است لازم گردد.
ـ داروها:هورمون های زنانه و مردانه ، فلورید، مسکن ، کلسی تونین تزریقی ، اتیدرونات یا داروهای سیتوتوکسیک ممکن است تجویز شود همه این درمان ها به تخفیف درد کمک می کنند ولی هیچ یک علاج بخش نیستند. برای تخفیف درد آسپیرین یا سایر داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی از امتحان کنید.ـ فعالیت :در طی مراحل حاد بیماری در بستر استراحت کنید. برای جلوگیری از بروز زخم بستر (زخم فشاری ) به طور مکرر حرکت کرده یا جابه جا شوید. در طی دوره فروکش بیماری فعالیت های طبیعی خود را از سر بگیرید. از وارد آوردن فشار بیش از حد برروی استخوان های مبتلا خودداری کنید.ـ رژیم غذائی :رژیم خاصی نیاز نیست .ـ در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمائید:
۱. تنگی نفس که طی چندین سال بر شدت آن افزوده می شود.
۲. تب ۳/۳۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر
۳. درد غیرقابل تحمل
۴. کاهش وزن
۵. تشدید علایم
۶. اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه شده اید. داروهای تجویزی ممکن است با عوارض جانبی همراه باشند.
بیماری پاژه اغلب به هیچ وجه علامت دار نمیشود و در پرتونگاری اتفاقی که به علت بیماریهای دیگر انجام میگیرد -کشف میشود.
در سایر موارد ممکن است درد موضعی وجود داشته باشد که شبها بدتر میشود .در صورت گرفتاری جمجمه سر درد ممکن است بروز کند.
کری و تغییر شکل جمجمه ممکن است ایجاد شود .
استخوانها همچنین ممکن است دچار تورم موضعی در محل ضایعات استخوانی شوند و این ضایعات ممکن است گرم و حساس گردند و براحتی بشکنند.
اگر این ضایعات خیلی وسیع باشند ممکن است در اثر افزایش زیاد جریان خون داخل آنها-نارسایی قلبی ایجاد شود.
درمان: درد را میتوان با مسکنهایی مثل آسپیرین یا ایبوپروفن برطرف کرد.
اگر درد خیلی شدید باشد پزشک ممکن است هورمون کلسیتونین یا داروی سیتوتوکسیک (دارای اثر سمی روی سلول) میترامایسین را برای مهار ضایعات بیماری پاژه تجویز کند.
علایم شایع :
۱. درد استخوانی خفیف یا بدون درد مراحل پیشرفته
۲. اختلال حرکت عضو مبتلا
۳. انحنای ستون فقرات که اعصاب حسی را تحت فشار قرار می دهد.
۴. بروز شکستگی با ضربه خفیف و التیام آهسته شکستگی با شکل غیرطبیعی
۵. بیمار به طور مزمن دچار درد (به خصوص هنگام شب )، بزرگ شدگی و تغییر شکل استخوان مبتلا، احساس درد با لمس ناحیه درگیر، و گرمی پوست روی استخوان مبتلا می باشد.
ـ علل بیماری:
اگرچه یک ویروس در بروز این اختلال ممکن است دخیل باشد، علت دقیق آن ناشناخته است .
ـ عوامل افزایش دهنده خطر:
سابقه خانوادگی بیماری پاژه
ـ پیشگیری :
پیشگیری خاصی ندارد.
ـ عواقب مورد انتظار:
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب می گردد. ولی ، علایم آن قابل تسکین یا کنترل است . این بیماری دارای یک سیر فروکش و شعله وری مکرر است که به طور پیشرونده تشدید می یابد. گاهی مفاصل مجاور ناحیه درگیر نیز مبتلا می شوند. این بیماری طول عمر را کاهش می دهد ولی اکثر بیماران حداقل ۱۵-۱۰ سال پس از بروز بیماری زنده می مانند. تحقیقات علمی درباره علل و درمان این اختلال ادامه دارد و این امید وجود دارد که درمان هایی مؤثر و نهایتاً علاج بخش ارایه گردد.
ـ عوارض احتمالی :
۱. فشار خون بالا
۲. سنگ کلیه
۳. نقرس
۴. سرطان استخوان
۵. اختلال بینایی یا شنوایی در اثر فشار آوردن ناحیه درگیر جمجمه بر مغز
۶. نارسایی احتقانی قلب در اثر افزیش فشار بر قلب ناشی از افزایش قابل ملاحظه جریان خون در استخوان های مبتلا
۷. تشخیص بیماری پاژه ممکن است با پرکاری غده پاراتیرویید یا گسترش سرطان با منشأ پروستات ، پستان یا مغز استخوان اشتباه شود.
ـ درمان :
۱. بررسی های تشخیص ممکن است شامل رادیوگرافی استخوان مبتلا، آزمایش خون و ادرار برای تعیین سطح فسفاتاز قلیایی سرم و کلسیم ادرار و احتمالاً سی تی اسکن یا ام آرآی ، و آزمون های شنوایی و بینایی در صورت درگیری استخوان جمجمه باشد.
۲. بیشتر بیماران مبتلا به این اختلال به درمانی غیر از مسکن به طور گاه گاهی نیاز نخواهند داشت .
۳. گرم کردن ناحیه مبتلا با کمپرس گرم ، گذاشتن در آب داغ یا با استفاده از لامپ های گرمایی برای تخفیف درد توصیه می شود.
۴. اگر تشک خواب شما سفت نیست ، یک تخته چند با ضخامت ۲سانتی متر زیر تشک خود قرار دهید.
۵. شرایط منزل را طوری طراحی کنید که تا حد امکان از پیشامد حوادث ناخواسته برای شما جلوگیری شود. از انداختن قالیچه خودداری کرده و از سطوح لغزنده دوری کنید. در نزدیک وان حمام نرده هایی نصب کنید تا با گرفتن دست به آنها در حین حمام کردن از لیزخوردن جلوگیری شود.
۶. جراحی استخوان گاهی برای اصلاح بدشکلی استخوان یا درمان آرتریت ثانویه لازم می شود.
۷. در صورت بروز کاهش شنوایی ممکن است از سمعک استفاده شود.
۸. به ندرت آتل گیری در مورد نواحی شدیداً درگیر جهت جلوگیری از شکستگی آنها ممکن است لازم گردد.
ـ داروها:هورمون های زنانه و مردانه ، فلورید، مسکن ، کلسی تونین تزریقی ، اتیدرونات یا داروهای سیتوتوکسیک ممکن است تجویز شود همه این درمان ها به تخفیف درد کمک می کنند ولی هیچ یک علاج بخش نیستند. برای تخفیف درد آسپیرین یا سایر داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی از امتحان کنید.ـ فعالیت :در طی مراحل حاد بیماری در بستر استراحت کنید. برای جلوگیری از بروز زخم بستر (زخم فشاری ) به طور مکرر حرکت کرده یا جابه جا شوید. در طی دوره فروکش بیماری فعالیت های طبیعی خود را از سر بگیرید. از وارد آوردن فشار بیش از حد برروی استخوان های مبتلا خودداری کنید.ـ رژیم غذائی :رژیم خاصی نیاز نیست .ـ در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمائید:
۱. تنگی نفس که طی چندین سال بر شدت آن افزوده می شود.
۲. تب ۳/۳۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر
۳. درد غیرقابل تحمل
۴. کاهش وزن
۵. تشدید علایم
۶. اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه شده اید. داروهای تجویزی ممکن است با عوارض جانبی همراه باشند.