Niloofar
کاربر تالار
کاربر تالار
با سلام؛ شما در حال مشاهده ی موضوع دختری 30 سال لباس مردانه پوشید هستید
به نقل از جام جم :
برای یک مرد که زن و کودکی را خفه کرده تقاضای اعدام شد
دادستان تهران برای مردی که همسر و کودک 9 ساله او را در خواب خفه کرده است، تقاضای اعدام کرد. پرونده این مرد برای رسیدگی به دادگاه عالی فرستاده شد تا او محاکمه شود. ساعت 9 صبح آذرماه گذشته پیرزنی به کلانتری 11 تهران اطلاع داد که دختر و نوه اش را در اتاق خفه کرده اند و احتمال می رود جنایت از سوی دامادش صورت گرفته باشد.
ماموران پلیس به محل جنایت رفتند و در یکی از اتاق های طبقه دوم خانه با جسد زن و کودکی که روی تختخواب افتاده بود، مواجه شدند. اجساد آن دو به اداره پزشکی قانونی منتقل شد و پزشکان پس از معاینه نظر دادند که هر دو را خفه کرده اند.
پیرزن در بازجویی به ماموران گفت: «شب گذشته دامادم به نام حسن که دستفروشی می کند، پس از خوردن شام با دختر و نوه ام به اتاقشان رفت. صبح زود وقتی برای نماز بیدار شدم او را دیدم که بسرعت از خانه بیرون می رود. به این مساله اهمیتی ندادم و مشغول تهیه صبحانه شدم. حدود ساعت 9 صبح وقتی رفتم دختر و نوه ام را از خواب بیدار کنم، دیدم هر دو مرده اند.
دخترم، پری سال قبل با داشتن یک کودک شیرخوار از شوهر اولش طلاق گرفت و پیش من برگشت. شش ماه قبل حسن که در همسایگی ما سکونت داشت، به خواستگاری پری آمد و با هم ازدواج کردند. داماد جدیدم چند سال قبل زنش را کشته بود و مدت هشت سال در زندان بود، ولی چیزی از این ماجرا نمی دانستیم.
جستجو
عکس های قاتل فراری در سراسر کشور بین ماموران پخش شد و جستجو برای یافتن او آغاز گردید. سرانجام گروهی حسن را در شهر بابل دیدند و دستگیرش کردند اما او منکر قتل شد و گفت: «من یک کشاورز ساده ام که پس از مراجعه به سوابق وی دریافتند که این شخص دروغ می گوید و همان کسی است که در سال 28 زن اولش را در تهران به قتل رسانده و مدت هشت سال در زندان به سر برده است.ماموران او را به دادسرای تهران فرستادند و بازپرس از وی به تحقیق پرداخت و سرانجام اعتراف کرد که همسر و فرزند او را خفه کرده و سپس به بابل گریخته است. بازپرس با اعترفات صریح متهم، او را مجرم شناخت و دادستان تهران نیز برایش تقاضای مجازات اعدام کرد.
کیهان- 17 بهمن 1342
دختری 30 سال لباس مردانه پوشید
دختری سی ساله ای که تمام مدت عمرش را در لباس مردانه گذرانده در قریه ای در حوالی شهرستان مسجد سلیمان زراعت می کند. این دختر سی ساله هنوز عاشق نشده است. خبرنگار ما با این دختر مرد نما مصاحبه ای کرده است که از نظر شما می گذرد.
وقتی به ده رسیدم سراغ هاجر را گرفتم، به منزل او رفتم، گفتند که در مزرعه است. نشانی مزرعه را گرفتم و او را پیدا کردم. وقتی با او روبه رو شدم، پرسیدم با هاجر کار دارم. گفت بفرمائید خودم هستم!
وقتی این حرف را شنیدم یکه ای خوردم و سراپای او را ورانداز کردم. از نگاه من تعجب کرد و گفت با من چکار داری؟
گفتم می خواهم راجع به زندگی شما تحقیق کنم و!
هنوز جمله من کامل نشده بود که گفت مامور وزارت کشاورزی هستی؟
گفتم: نه!
شنیده ام که شما زن هستید و در لباس مردها زندگی می کنید! هاجر ناراحت شد و مرا به خانه خود برد. بعد خود را معرفی کردم و از او خواستم ماجرای زندگی خود را برایم شرح دهد.
او گفت من 30 سال از عمرم می گذرد. از روزی که خود را شناختم، لباس مردانه پوشیدم و مردانه زندگی کردم. این کار مرا به صورت یک مرد درآورده به طوری که حس می کنم از زن ها بدم می آید. کمتر کسی است که بداند من زن هستم همه مرا یک مرد می دانند. سال گذشته هم مانند مردان ده، صد من گندم و جو کشت کردم و محصول برداشتم.
وقتی او مشغول صحبت بود به صورتش خیره شدم، چین و چروک های زیادی صورت او را پوشانده بود. او متوجه نگاه من شد و گفت این چین و چروک ها هر کدام از غصه و ناملایماتی است که در زندگی من وجود داشته است. من غیر از لذت غم، لذت دیگر نچشیده ام.
هاجر گفت مادر و پدرم چون پسر دوست داشتند موقعی که من به دنیا آمدم لباس پسرانه به تنم کردند و وقتی هم بزرگ شدم به آنها احترام گذاشتم و لباس مردانه پوشیدم و حالا هم حاضر نیستم که لباس مردها را از تنم بیرون بیاورم. هاجر گفت که من در تمام مدت عمرم هنوز عاشق نشده ام و تصمیم هم ندارم که شوهر کنم. در ده با مردان مانند خودشان رفتار می کنم و آنها هم مرا از جنس خود می دانند.
از هاجر پرسیدم تا به حال مریض نشده ای؟ گفت چرا.
پرسیدیم به مریض خانه رفته ای؟ اظهار کرد: نه! هر وقت مریض شدم به دکتر مراجعه نکردم چون وحشت داشتم که مبادا از جنسیت من اطلاع پیدا کند و آبرویم برود.
سوال کردم آیا می خواهی تا آخر عمر تنها زندگی کنی؟
گفت بله می خواهم زراعت کنم و از پدر و مادرم نگهداری نمایم.
هاجر در پایان گفت: من از مقامات وزارت کشاورزی تقاضا دارم که به من وام کشاورزی بدهند تا بتوانم کشت و زرع کنم و به همین زندگی ادامه دهم.
کیهان- 21 بهمن 1342
تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)
به نقل از جام جم :
برای یک مرد که زن و کودکی را خفه کرده تقاضای اعدام شد
دادستان تهران برای مردی که همسر و کودک 9 ساله او را در خواب خفه کرده است، تقاضای اعدام کرد. پرونده این مرد برای رسیدگی به دادگاه عالی فرستاده شد تا او محاکمه شود. ساعت 9 صبح آذرماه گذشته پیرزنی به کلانتری 11 تهران اطلاع داد که دختر و نوه اش را در اتاق خفه کرده اند و احتمال می رود جنایت از سوی دامادش صورت گرفته باشد.
ماموران پلیس به محل جنایت رفتند و در یکی از اتاق های طبقه دوم خانه با جسد زن و کودکی که روی تختخواب افتاده بود، مواجه شدند. اجساد آن دو به اداره پزشکی قانونی منتقل شد و پزشکان پس از معاینه نظر دادند که هر دو را خفه کرده اند.
پیرزن در بازجویی به ماموران گفت: «شب گذشته دامادم به نام حسن که دستفروشی می کند، پس از خوردن شام با دختر و نوه ام به اتاقشان رفت. صبح زود وقتی برای نماز بیدار شدم او را دیدم که بسرعت از خانه بیرون می رود. به این مساله اهمیتی ندادم و مشغول تهیه صبحانه شدم. حدود ساعت 9 صبح وقتی رفتم دختر و نوه ام را از خواب بیدار کنم، دیدم هر دو مرده اند.
دخترم، پری سال قبل با داشتن یک کودک شیرخوار از شوهر اولش طلاق گرفت و پیش من برگشت. شش ماه قبل حسن که در همسایگی ما سکونت داشت، به خواستگاری پری آمد و با هم ازدواج کردند. داماد جدیدم چند سال قبل زنش را کشته بود و مدت هشت سال در زندان بود، ولی چیزی از این ماجرا نمی دانستیم.
جستجو
عکس های قاتل فراری در سراسر کشور بین ماموران پخش شد و جستجو برای یافتن او آغاز گردید. سرانجام گروهی حسن را در شهر بابل دیدند و دستگیرش کردند اما او منکر قتل شد و گفت: «من یک کشاورز ساده ام که پس از مراجعه به سوابق وی دریافتند که این شخص دروغ می گوید و همان کسی است که در سال 28 زن اولش را در تهران به قتل رسانده و مدت هشت سال در زندان به سر برده است.ماموران او را به دادسرای تهران فرستادند و بازپرس از وی به تحقیق پرداخت و سرانجام اعتراف کرد که همسر و فرزند او را خفه کرده و سپس به بابل گریخته است. بازپرس با اعترفات صریح متهم، او را مجرم شناخت و دادستان تهران نیز برایش تقاضای مجازات اعدام کرد.
کیهان- 17 بهمن 1342
دختری 30 سال لباس مردانه پوشید
دختری سی ساله ای که تمام مدت عمرش را در لباس مردانه گذرانده در قریه ای در حوالی شهرستان مسجد سلیمان زراعت می کند. این دختر سی ساله هنوز عاشق نشده است. خبرنگار ما با این دختر مرد نما مصاحبه ای کرده است که از نظر شما می گذرد.
وقتی به ده رسیدم سراغ هاجر را گرفتم، به منزل او رفتم، گفتند که در مزرعه است. نشانی مزرعه را گرفتم و او را پیدا کردم. وقتی با او روبه رو شدم، پرسیدم با هاجر کار دارم. گفت بفرمائید خودم هستم!
وقتی این حرف را شنیدم یکه ای خوردم و سراپای او را ورانداز کردم. از نگاه من تعجب کرد و گفت با من چکار داری؟
گفتم می خواهم راجع به زندگی شما تحقیق کنم و!
هنوز جمله من کامل نشده بود که گفت مامور وزارت کشاورزی هستی؟
گفتم: نه!
شنیده ام که شما زن هستید و در لباس مردها زندگی می کنید! هاجر ناراحت شد و مرا به خانه خود برد. بعد خود را معرفی کردم و از او خواستم ماجرای زندگی خود را برایم شرح دهد.
او گفت من 30 سال از عمرم می گذرد. از روزی که خود را شناختم، لباس مردانه پوشیدم و مردانه زندگی کردم. این کار مرا به صورت یک مرد درآورده به طوری که حس می کنم از زن ها بدم می آید. کمتر کسی است که بداند من زن هستم همه مرا یک مرد می دانند. سال گذشته هم مانند مردان ده، صد من گندم و جو کشت کردم و محصول برداشتم.
وقتی او مشغول صحبت بود به صورتش خیره شدم، چین و چروک های زیادی صورت او را پوشانده بود. او متوجه نگاه من شد و گفت این چین و چروک ها هر کدام از غصه و ناملایماتی است که در زندگی من وجود داشته است. من غیر از لذت غم، لذت دیگر نچشیده ام.
هاجر گفت مادر و پدرم چون پسر دوست داشتند موقعی که من به دنیا آمدم لباس پسرانه به تنم کردند و وقتی هم بزرگ شدم به آنها احترام گذاشتم و لباس مردانه پوشیدم و حالا هم حاضر نیستم که لباس مردها را از تنم بیرون بیاورم. هاجر گفت که من در تمام مدت عمرم هنوز عاشق نشده ام و تصمیم هم ندارم که شوهر کنم. در ده با مردان مانند خودشان رفتار می کنم و آنها هم مرا از جنس خود می دانند.
از هاجر پرسیدم تا به حال مریض نشده ای؟ گفت چرا.
پرسیدیم به مریض خانه رفته ای؟ اظهار کرد: نه! هر وقت مریض شدم به دکتر مراجعه نکردم چون وحشت داشتم که مبادا از جنسیت من اطلاع پیدا کند و آبرویم برود.
سوال کردم آیا می خواهی تا آخر عمر تنها زندگی کنی؟
گفت بله می خواهم زراعت کنم و از پدر و مادرم نگهداری نمایم.
هاجر در پایان گفت: من از مقامات وزارت کشاورزی تقاضا دارم که به من وام کشاورزی بدهند تا بتوانم کشت و زرع کنم و به همین زندگی ادامه دهم.
کیهان- 21 بهمن 1342
تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)