M.Bagheri
مدیر کل تالار
مدیریت کل تالار
پرشین بکس :
سال 1390 سالي همراه با موفقيت هاي بزرگ و اخبار خوش در صنعت هوافضاي كشور بود و به نظرمي رسد حركتي كه از سال ها پيش در زمينه توسعه اين صنعت در كشور شكل گرفته بود، بتدريج در حال شكوفايي و ثمردهي است.
اين هواپيما كه «پرنده آزاد» نام داشت آنقدر مورد توجه رييس جمهور قرار گرفت كه آن را به عنوان هديه ويژه براي اهدا به رييس جمهور تركمنستان انتخاب كرد.
اين هواپيما از مواد كامپوزيت ساخته شده و در مصارف شخصي، آموزش خلباني، كنترل مرزها و كنترل ترافيك قابل استفاده است.
سرعت پرنده آزاد250 تا 300 كيلومتر در ساعت، برد آن900 كيلومتر و سقف پرواز آن نيز 12 هزار پاست.
اين خبر حاكي از فرود يك فروند پهپاد (پرنده هدايت پذير از دور) فوق العاده سري آمريكا در خاك ايران بود.
پهپاد آر.كيو 170 موسوم به ديده بان، پرنده پنهانكار آمريكايي از سال 1386 به عنوان پهپاد شناسايي در عمليات هاي نظامي نيروي هوايي آمريكا در افغانستان به كار گرفته مي شده است.
جالب اين كه اين پرنده پنهانكار دو سال پيش دقيقا در چنين روزي، 13 آذر 1388، در حالي كه در بيابان هاي اطراف قندهار در حال پرواز بوده به طور اتفاقي و براي نخستين بار در قاب دوربين يك عكاس قرار گرفته بود و اولين عكس آن در حال انجام مأموريت منتشر شده بود. از آن پس به اين پرنده لقب جانور قندهار نيز داده شده است.
اما ماجراي نشستن آر.كيو 170 در ايران به سرعت ابعاد گسترده تري به خود گرفت، چرا كه بنا بر ادعاي مقامات ايران، نيروهاي دفاعي كشور موفق شده بودند پس از شناسايي شدن اين پرنده رادارگريز در رادارهاي خود، سيستم ناوبري آن را مختل كنند و به صورت كنترل شده آن را تا محل موردنظر خود در خاك كشور هدايت نمايند.
از طرفي مقامات آمريكايي هم ناپديد شدن اين پهپاد از رادارهاي خود را تأييد كردند و گفته بودند كه ساعاتي قبل از فرود آر.كيو 170 در ايران كنترل آن را از دست داده بودند.
احتمالاً شما خوانندگان محترم صفحه دانش جام جم با سامانه ناوبري هواپيما آشنايي داريد. اما اگر اطلاعات شما در اين زمينه كم باشد، كافي است بدانيد كه وظيفه سامانه ناوبري محاسبه وضعيت و موقعيت هواپيما نسبت به زمين است.
اين سامانه با دريافت اطلاعات ماهواره هاي gps و همچنين با استفاده از حسگرهاي اينرسي داخل پرنده به محاسبه اين پارامترها مي پردازد.
از اين رو در صورتي كه بتوان امواجي مشابه امواج ماهواره هاي gps اما با داده هاي غلط را به اين سامانه وارد كرد، مي توان پرنده را در محاسبه موقعيت خود دچار سردرگمي نمود.
اما ادعاي مقامات ايران در رابطه با اختلال هوشمندانه در سامانه ناوبري آر.كيو 170 با عكس العمل هاي مختلفي از سوي كارشناسان داخلي و خارجي مواجه شد.
اگرچه گروهي از متخصصان وجود اين توانايي در داخل كشور را تأييد مي كردند، اما گروهي ديگر معتقد بودند كه اگر ايران توانايي ايجاد اختلال در امواج نظامي gps را داشته باشد، به طور قطع بايد توانايي استفاده از اين امواج را نيز داشته باشد.
در حالي كه براساس اطلاعات منتشر شده تاكنون هيچ گيرنده gps نظامي در ايران ساخته نشده است.
به اين ترتيب معماي آر.كيو 170 پيچيده تر شد اما به هر حال اين پرنده در ايران وجود داشت و كسي نمي توانست وجود آن را تكذيب كند و سوالي كه در اين بين وجود داشت اين بود كه چگونه اين پرنده سنگين كه معمولا در ارتفاعات بالا پرواز مي كند به طور سالم در اختيار ايران قرار گرفته است.
در پاسخ به اين سوال كه در اذهان عمومي مطرح شده بود، پاسخ هاي مختلفي نيز ارائه شد. گروهي ادعا كردند كه اين پرنده، اصل نيست و ماكتي از پرنده اصلي آمريكايي است. اما تأييد مقامات آمريكايي از ناپديد شدن پرنده و سپس درخواست آنها براي بازگرداندن آن به آمريكا مهر تأييدي بر اين واقعيت بود كه آر.كيوي نمايش داده شده، اصلِ اصل است!
گروهي هم ادعا كردند كه اين پرنده در حين انجام مأموريت بر فراز خليج فارس دچار مشكلي در سيستم پيشرانش شده و لذا پرنده با موتور خاموش شروع به سر خوردن روي هوا نموده تا جايي كه در نقطه اي در آب هاي درياي عمان سقوط كرده و لذا لاشه آن تقريبا سالم مانده است.
گروه ديگري هم اين مسأله را مطرح كردند كه آر.كيو 170 پس از اين كه موتور خود را از دست داده روي خاك ايران به سمت افغانستان جهت گيري كرده و در خاك هاي كوير مركزي ايران به زمين نشسته است. اما از آنجا كه سرعت فرود آن كم بوده، در زمان برخورد به زمين آسيب جدي نديده است.
به هر حال ادعاهاي مختلف و مسائل فني و سياسي در ارتباط با آر.كيو 170 همچنان در جريان است. صنعت هوافضاي كشور ما خصوصاً در بعد سامانه هاي اويونيك از پيشرفت قابل ملاحظه اي برخوردار شده و مطمئناً توانايي هاي بسيار ويژه اي در مقابله با سلاح هاي پيشرفته را خواهد داشت.
از طرفي تعدد مراكز فعال و مرتبط با صنعت هوافضا در كشور كه تعداد آنها به بيش از 200 نهاد، سازمان، شركت و صنعت مي رسد، مساله هماهنگي و مديريت كلان در اين بخش را از اهميت ويژه اي برخوردار نموده است.
به همين جهت از سال ها پيش نياز به سندي بالادستي كه فراتر از تصميم گيري هاي روزمره دولت ها، برنامه هاي كلان صنعت هوافضا را مشخص نمايد احساس مي شد.
اما فعاليت جدي براي تدوين چنين سندي از حدود دو سال پيش و زيرنظر ستاد توسعه فناوري هوافضا آغاز شد تا نهايتا سند نهايي سياستگذاري و رهنگاشت توسعه هوافضاي ايران در سال جاري تهيه شود.
اين سند كه با مشاركت بيش از 450 نيروي متخصص و نخبه كشور تدوين شده، در روز 20 بهمن 90 با حضور رئيس جمهور رونمايي شد.
براساس اين سند، توسعه هوافضاي كشور در عرصه هاي مختلف تا افق 1404 در نظر گرفته شده است. محورهاي اصلي مورد توجه در سند توسعه هوافضاي كشور شامل صنعت هوايي، هوانوردي، فضايي و ساير فناوري هاي مرتبط بوده است.
در اين سند بيش از 12 هزار صفحه در عرصه سياستگذاري ايجاد و در نهايت يك سند 30 صفحه اي خلاصه تدوين شده كه در حال تصويب از طريق مبادي قانوني است.
منبع : جام جم
سال 1390 سالي همراه با موفقيت هاي بزرگ و اخبار خوش در صنعت هوافضاي كشور بود و به نظرمي رسد حركتي كه از سال ها پيش در زمينه توسعه اين صنعت در كشور شكل گرفته بود، بتدريج در حال شكوفايي و ثمردهي است.
البته ارائه انواع محصولات هوايي و فضايي ايراني به بازار، از سال ها پيش آغاز شده بود و اكنون در آغاز دهه 90 رشد و شتاب بيشتري گرفته است.
آغاز سال 90 و هديه اي هوافضايي
در ابتداي نوروز سال 90، هواپيماي اسپورت دو نفره تماما ايراني در نمايشگاه فناوري هاي راهبردي رياست جمهوري رونمايي شد. اين هواپيما كه «پرنده آزاد» نام داشت آنقدر مورد توجه رييس جمهور قرار گرفت كه آن را به عنوان هديه ويژه براي اهدا به رييس جمهور تركمنستان انتخاب كرد.
اين هواپيما از مواد كامپوزيت ساخته شده و در مصارف شخصي، آموزش خلباني، كنترل مرزها و كنترل ترافيك قابل استفاده است.
سرعت پرنده آزاد250 تا 300 كيلومتر در ساعت، برد آن900 كيلومتر و سقف پرواز آن نيز 12 هزار پاست.
مهمان ناخوانده به زمين ايران نشست!
در روز 13 آذر امسال خبري در رسانه هاي كشور پخش شد كه به سرعت به تيتر مهم ترين خبرگزاري هاي داخلي و خارجي تبديل شد و مطمئناً يكي از مهم ترين رويدادهاي هوافضايي امسال ايران بوده است. اين خبر حاكي از فرود يك فروند پهپاد (پرنده هدايت پذير از دور) فوق العاده سري آمريكا در خاك ايران بود.
پهپاد آر.كيو 170 موسوم به ديده بان، پرنده پنهانكار آمريكايي از سال 1386 به عنوان پهپاد شناسايي در عمليات هاي نظامي نيروي هوايي آمريكا در افغانستان به كار گرفته مي شده است.
جالب اين كه اين پرنده پنهانكار دو سال پيش دقيقا در چنين روزي، 13 آذر 1388، در حالي كه در بيابان هاي اطراف قندهار در حال پرواز بوده به طور اتفاقي و براي نخستين بار در قاب دوربين يك عكاس قرار گرفته بود و اولين عكس آن در حال انجام مأموريت منتشر شده بود. از آن پس به اين پرنده لقب جانور قندهار نيز داده شده است.
اما ماجراي نشستن آر.كيو 170 در ايران به سرعت ابعاد گسترده تري به خود گرفت، چرا كه بنا بر ادعاي مقامات ايران، نيروهاي دفاعي كشور موفق شده بودند پس از شناسايي شدن اين پرنده رادارگريز در رادارهاي خود، سيستم ناوبري آن را مختل كنند و به صورت كنترل شده آن را تا محل موردنظر خود در خاك كشور هدايت نمايند.
از طرفي مقامات آمريكايي هم ناپديد شدن اين پهپاد از رادارهاي خود را تأييد كردند و گفته بودند كه ساعاتي قبل از فرود آر.كيو 170 در ايران كنترل آن را از دست داده بودند.
احتمالاً شما خوانندگان محترم صفحه دانش جام جم با سامانه ناوبري هواپيما آشنايي داريد. اما اگر اطلاعات شما در اين زمينه كم باشد، كافي است بدانيد كه وظيفه سامانه ناوبري محاسبه وضعيت و موقعيت هواپيما نسبت به زمين است.
اين سامانه با دريافت اطلاعات ماهواره هاي gps و همچنين با استفاده از حسگرهاي اينرسي داخل پرنده به محاسبه اين پارامترها مي پردازد.
از اين رو در صورتي كه بتوان امواجي مشابه امواج ماهواره هاي gps اما با داده هاي غلط را به اين سامانه وارد كرد، مي توان پرنده را در محاسبه موقعيت خود دچار سردرگمي نمود.
اما ادعاي مقامات ايران در رابطه با اختلال هوشمندانه در سامانه ناوبري آر.كيو 170 با عكس العمل هاي مختلفي از سوي كارشناسان داخلي و خارجي مواجه شد.
اگرچه گروهي از متخصصان وجود اين توانايي در داخل كشور را تأييد مي كردند، اما گروهي ديگر معتقد بودند كه اگر ايران توانايي ايجاد اختلال در امواج نظامي gps را داشته باشد، به طور قطع بايد توانايي استفاده از اين امواج را نيز داشته باشد.
در حالي كه براساس اطلاعات منتشر شده تاكنون هيچ گيرنده gps نظامي در ايران ساخته نشده است.
به اين ترتيب معماي آر.كيو 170 پيچيده تر شد اما به هر حال اين پرنده در ايران وجود داشت و كسي نمي توانست وجود آن را تكذيب كند و سوالي كه در اين بين وجود داشت اين بود كه چگونه اين پرنده سنگين كه معمولا در ارتفاعات بالا پرواز مي كند به طور سالم در اختيار ايران قرار گرفته است.
در پاسخ به اين سوال كه در اذهان عمومي مطرح شده بود، پاسخ هاي مختلفي نيز ارائه شد. گروهي ادعا كردند كه اين پرنده، اصل نيست و ماكتي از پرنده اصلي آمريكايي است. اما تأييد مقامات آمريكايي از ناپديد شدن پرنده و سپس درخواست آنها براي بازگرداندن آن به آمريكا مهر تأييدي بر اين واقعيت بود كه آر.كيوي نمايش داده شده، اصلِ اصل است!
گروهي هم ادعا كردند كه اين پرنده در حين انجام مأموريت بر فراز خليج فارس دچار مشكلي در سيستم پيشرانش شده و لذا پرنده با موتور خاموش شروع به سر خوردن روي هوا نموده تا جايي كه در نقطه اي در آب هاي درياي عمان سقوط كرده و لذا لاشه آن تقريبا سالم مانده است.
گروه ديگري هم اين مسأله را مطرح كردند كه آر.كيو 170 پس از اين كه موتور خود را از دست داده روي خاك ايران به سمت افغانستان جهت گيري كرده و در خاك هاي كوير مركزي ايران به زمين نشسته است. اما از آنجا كه سرعت فرود آن كم بوده، در زمان برخورد به زمين آسيب جدي نديده است.
به هر حال ادعاهاي مختلف و مسائل فني و سياسي در ارتباط با آر.كيو 170 همچنان در جريان است. صنعت هوافضاي كشور ما خصوصاً در بعد سامانه هاي اويونيك از پيشرفت قابل ملاحظه اي برخوردار شده و مطمئناً توانايي هاي بسيار ويژه اي در مقابله با سلاح هاي پيشرفته را خواهد داشت.
سندي براي آينده صنعت هوافضا
زمانبر و هزينه بر بودن پروژه ها در صنعت هوافضا، وجه تمايز اين صنعت با بسياري از صنايع ديگر است. زمان انجام پروژه هاي هوافضايي بزرگ، مثل ساخت و پرتاب ماهواره، ساخت هواپيماهاي مسافربري بزرگ، ساخت موشك هاي حامل ماهواره و... معمولا از متوسط عمر دولت ها بيشتر بوده و گاهي به بيش از يك دهه مي رسد.از طرفي تعدد مراكز فعال و مرتبط با صنعت هوافضا در كشور كه تعداد آنها به بيش از 200 نهاد، سازمان، شركت و صنعت مي رسد، مساله هماهنگي و مديريت كلان در اين بخش را از اهميت ويژه اي برخوردار نموده است.
به همين جهت از سال ها پيش نياز به سندي بالادستي كه فراتر از تصميم گيري هاي روزمره دولت ها، برنامه هاي كلان صنعت هوافضا را مشخص نمايد احساس مي شد.
اما فعاليت جدي براي تدوين چنين سندي از حدود دو سال پيش و زيرنظر ستاد توسعه فناوري هوافضا آغاز شد تا نهايتا سند نهايي سياستگذاري و رهنگاشت توسعه هوافضاي ايران در سال جاري تهيه شود.
اين سند كه با مشاركت بيش از 450 نيروي متخصص و نخبه كشور تدوين شده، در روز 20 بهمن 90 با حضور رئيس جمهور رونمايي شد.
براساس اين سند، توسعه هوافضاي كشور در عرصه هاي مختلف تا افق 1404 در نظر گرفته شده است. محورهاي اصلي مورد توجه در سند توسعه هوافضاي كشور شامل صنعت هوايي، هوانوردي، فضايي و ساير فناوري هاي مرتبط بوده است.
در اين سند بيش از 12 هزار صفحه در عرصه سياستگذاري ايجاد و در نهايت يك سند 30 صفحه اي خلاصه تدوين شده كه در حال تصويب از طريق مبادي قانوني است.
امير توكلي كاشي - جام جم
منبع : جام جم