Real Feeling
پسر دایی
کاربر فعال
به طور معمول همواره از قدرت‌های غربی به عنوان کشورهای توسعه‌دهنده سلاح‌های کشنده و خطرناک با چاشنی ابتکارات در جنگ جهانی دوم یاد می‌کنند. البته برخی از این سلاح‌ها در مرحله طراحی باقی ماندند اما هنگامی که صحبت از تکنولوژی‌های نظامی آن‌هم در مقام عمل می‌شود، با قاطعیت می‌توان ادعا نمود که ژاپن در این زمینه از طرح‌های زیادی سود می‌برده است. در این مطلب با فارنت همراه باشید تا به ۱۱ مورد از این ابداعات سامورائی‌ها اشاره خواهیم کرد.
ژاپن در سال ۱۹۰۵ و پس از شکست دادن روسیه، خود را به عنوان قدرتی جهانی معرفی کرد. در آغاز دهه ۱۹۳۰، این کشور با اتحاد با آلمان نازی به یک قدرت نظامی بزرگ تبدیل شد و همین امر این کشور را با قدرت‌هایی نظیر ایالات متحده آمریکا درگیر کرد.
نیروهای نظامی ژاپن به سلاح‌های پیشرفته متعارف، سلاح‌های کشتار جمعی و حتی سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکال تجهیز شده بودند، از سوی دیگر این کشور توجه چندانی به پروتکل ژنو نداشت. این کشور ده‌ها سلاح و طرح مخوف را در طول جنگ مورد بررسی قرارداد که برخی از آن‌ها به کرات در نبردها مورد استفاده قرارمی‌گرفتند.
بمب‌های بالونی Fu-Go
زمانی که نازی‌ها از راکت‌های V2 در نبردها استفاده می‌کردند، ژاپنی‌ها سرگرم طراحی و ساخت سلاح دیگری بودند. بمب‌های بالونی می‌توانستند کیلومترها جابه‌جاشده و حتی به ایالات متحده آمریکا برسند. فلسفه استفاده از این بالون‌ها، انفجار آن‌ها برفراز مناطق جنگلی بود تا بدین‌ترتیب با ایجاد آتش در این مناطق، انرژی و توجه نیروهای نظامی کشورهای دیگر صرف خاموش کردن آتش شود.
این بالون‌های حاوی مواد منفجره به نحوی طراحی شده‌بودند که با افزایش ارتفاع، هیدروژن آزاد و با کاهش ارتفاع آن‌ها، محموله سنگ جهت افزایش مجدد ارتفاع آزاد می‌شد.
اولین بالون‌ها در سال ۱۹۴۴ به سمت آمریکا به پرواز درآمدند و حتی تعدادی روانه کانادا شدند. آماری در حدود ۲۸۵ مورد استفاده برای این بالون‌ها ثبت شده است. در تاریخ پنجم مارس ۱۹۸۵ شش آمریکایی که قصد بازگشت از جنگل را داشتند در حمله یکی از این بالون‌ها کشته شدند. دولت آمریکا از انتشار کامل محتویات تصویری موجود در خصوص این بالون‌ها خودداری کرده اما پس از جنگ، اطلاعاتی در خصوص آن‌ها منتشر شد.
زیردریایی‌های Sen Toku
در طول جنگ، ژاپنی‌ها تعداد سه عدد از این زیردریایی‌ها که لقب بزرگ‌ترین زیردریایی‌های ساخته شده جهان را یدک می‌کشیدند تولید کردند. این زیردریایی‌ها برای حمله به کانال پاناما درنظر گرفته شده بودند.
این زیردریایی‌ها به سه هواپیمای Aichi M6A1 با توانایی حمل اژدر و بمب تجهیز شده بودند. این غول‌های دریایی به سامانه‌ای برای جذب سیگنال‌های رادیویی نیز تجهیز شده بودند. ناگفته نماند که پیش از شروع به استفاده از این زیردریایی‌ها، جنگ به اتمام رسید.
واحد ۷۳۱ و استفاده از سلاح‌های نامتعارف
از سال ۱۹۳۷ تا پایان جنگ، ژاپنی‌ها سلاح‌های بیولوژیکی متفاوتی را مورد آزمایش قراردادند که حتی یکی از آن‌ها پیش‌مقدمه‌ای برای عامل نارنجی به شمار می‌رود. بمب‌های ویژه برای گسترش بیماری طاعون از دیگر ساخته‌های واحد ۷۳۱ بود.
این واحد آزمایشاتی را بر روی نمونه‌های انسانی انجام داد تا بتواند روش‌هایی برای گسترش بیماری‌هایی مانند طاعون، آبله و وبا و دیگر بیماری‌ها بیابد. سربازان ژاپنی از سه بمب برای حمله‌های بیولوژیکی و آلوده‌کردن محصولات کشاوری، مخازن، چاه‌های آب و دیگر مناطق استفاده می‌کردند.
بنابرآنچه در محتواهای تاریخی اشاره می‌شود بیش از ۲۰۰هزارچینی در نتیجه این آزمایشات کشته شدند. حیوانات آلوده به ویروس طاعون نیز در مناطق جنگی رها می‌شدند و نهایتا این حیوان‌ها نیز در سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۸ باعث مرگ حداقل ۳۰ هزانفر شدند. از این تکنولوژی در بمب‌های بالونی نیز استفاده می‌شد و بمب‌های حامل بیماری بر روی مناطق مختلف رها می‌شدند. این کشور برنامه‌هایی داشت تا در تابستان ۱۹۴۵ از هواپیماهای کامیکازه برای رهاکردن بمب‌های طاعونی بر فراز سن دیگو استفاده کند.
ژاپن تنها کشوری بود که از سلاح‌های شیمیای نظیر بمب خردل در جنگ جهانی دوم استفاده کرد، با این وجود فرماندهان واحد ۷۳۱ هیچ‌گاه تحت تعقیب مقامات قضایی قرار نگرفتند.
لباس‌های انتحاری Fukuryi
این لباس‌های شنای مخصوص برای نیروهای ویژه ژاپنی که وظیفه صیانت از جزایر این کشور را برعهده داشتند طراحی شده شود. این لباس‌ها ۱۵ کیلوگرم موادمنفجره را در خود جای داده بودند و فرد استفاده کننده با رسیدن به کشتی‌های مهاجم می‌توانست مواد منفجره را فعال کند. در این فرایند، خود فرد نیز کشته می‌شد.
ماشین کدنگاری بنفش!
شاید از ماشین تولیدی آلمانی‌ها به عنوان معروف‌ترین ابزار رمزنگاری در جنگ جهانی دوم یاد شود اما این ماشین، تنها دستگاه تولیدی در این جهت نبود. در سال ۱۹۳۷، ژاپنی‌ها موفق شدند ۹۷-shiki O-burn In-ji-ki یا ماشین نویسنده الفبایی ۹۷ و یا عنوان لاتین آن یعنی “بنفش” را توسعه دهند.
این ماشین به مولفه‌هایی جهت متون نوشتاری و یک سیستم چرخان الکتریکی با بورد الفبایی ۲۵ کاراکتری تجهیز شده بود. فرد استفاده کننده می‌توانست یک متن و یا یک پیغام معمولی را وارد کند و نهایتا با استفاده از نویسنده الکتریکی استفاده شده در دستگاه، پیغام‌های رمزگذاری شده بر روی کاغذ نقش می‌بست.
بنابراین تنها به یک نفر جهت اپراتوری دستگاه نیاز بود. با توجه به تغییر کلیدها در استفاده‌های روزمره، نفوذگران نمی‌توانستند الگوی موجود در پیام‌ها را بیابند، البته بعدها برنامه‌نویسان موفق شدند به عملکرد این دستگاه و رویه به کار گرفته شده در آن پی ببرند.
هواپیماهای Yokosuka MXY-7 Ohka Kamikaze
با طولانی شدن جنگ، ژاپنی‌ها از تکنیک‌های ویژه خود جهت توسعه صنعت هوایی استفاده کردند. Yokosuka MXY-7 هواپیمای مجهز به راکت بود که در سپتامبر ۱۹۴۴ رونمایی شد. برای ساخت این هواپیما، ژاپنی‌ها از کمترین مواد اولیه مورد نیاز استفاده کردند و نهایتا بدنه هواپیما بسیار ابتدایی بود. در طول جنگ، Ohka تحت لوای میتسوبیشی G4M به پرواز در می‌آمد تا اهداف در محدوده نزدیکی قرارگیرند. خلبان سعی می‌کرد تا حد امکان نزدیک به هدف پرواز کند و سپس اقدام به شلیک راکت‌ها می‌نمود.
این هواپیما در مدت پرواز بسیار آسیب‌پذیر بود. هدایت هواپیما پس از شلیک راکت‌ها نیز بسیار سخت بود. با وجود این محدودیت‌ها، حداقل یکی از ادوات جنگی آمریکایی توسط این هواپیما مورد اصابت قرارگرفت و غرق شد.
هواپیمای رهگیر مجهز به راکت Mitsubishi J8M
اگر در نگاه اول، این هواپیما به چشم شما مشابه با هواپیمای آلمانی مدل Messerschmitt Me 163 Komet به نظر می‌رسد، اشتباه نکرده‌اید. J8M1 به عنوان نسخه رسمی و البته کپی‌شده هواپیمای پیشرفته نازی‌ها شناخته می‌شد اما آلمان‌ها نمی‌توانستند نسخه کامل این هواپیما را به ژاپن بفرستند (زیردریایی آلمان با یکی از هواپیماهای یادشده در حرکت به سمت ژاپن غرق شد). در مقابل، طراحان ژاپنی از مهندسی معکوس برای ساختن این هواپیما بهره برند.
با توجه به استفاده کشورهای اروپایی از هواپیماهای بمب‌افکن، ژاپنی‌ها مشتاق بودند با تولید این هواپیما به مقابله به مثل بپردازند. نسخه اولیه این هواپیما سرانجام در هفتم ژولای ۱۹۴۵ مورد آزمایش قرار گرفت. این هوایپما با موفقیت از زمین بلند شد اما موتور هواپیما در زمان اوج‌گیری از کار افتاد و نهایتا سقوط کرد و خلبان آن نیز کشته شد. شش نسخه اولیه دیگر نیز از این هواپیما تولید شدند اما تا پایان جنگ، هیچ‌یک به مرحله بهره‌برداری نرسیدند.علاوه بر این، هواپیمای رهگیر دیگری با نام Mizuno Shinryu نیز در دستور کار ژاپنی‌ها قرارداشت.
تانک‌های فوق سنگین O-I
معمولا ژاپنی‌ها را با تانک‌های آن‌ها نمی‌شناسیم اما این کشور در تولید این سخت‌افزار جنگی نیز ید طولایی دارد. یکی از این موارد، ۹۷ Chi-Ha از نوع تانک‌های متوسط است اما در زمان جنگ، جاه‌طلبی ژاپنی‌ها ایده استفاده از تانک‌های فوق سنگین را بر سر زبان‌ها انداخت.
این تانک‌ها می توانستند ۱۱ خدمه را جابجا کنند و به توپ و سه برج و دو تفنگ کوچک‌تر نیز تجهیز شده بودند.
اشعه مرگ Ku-Go
ژاپنی‌ها بر روی توسعه اشعه مرگ! یعنی پرتوی متمرکزی از انرژی که می توانست یک هواپیما را که در کیلومترها دورتر به پرواز درآمده بود ساقط کند تحقیقات زیادی انجام دادند. بر اساس مستندات موجود، کار بر روی این اشعه از سال ۱۹۳۹ و در آزمایشگاه‌های Noborito آغاز شده بود.
نهایتا محققان ژاپنی موفق شدند پرتویی با توان ۱۰۰ وات تولید کنند، اما در این نکته که آیا عملکرد این پرتو همانند چیزی است که در فیلم‌های تخیلی مشاهده می‌شود ابهام وجود دارد. محاسبات نشان می‌دهند در صورت تمرکز صحیح پرتو، این تکنولوژی می‌توانست خرگوشی را که در فاصله ۱۰۰۰ یاردی قرارگرفته بود البته در صورتی که این خرگوش برای مدت ۵ دقیقه بدون حرکت می‌ماند، از پای درآورد.
تانک‌های پرنده
یکی از مشکلات نیروهای نظامی ژاپن در خلال جنگ جهانی دوم، چالش انتقال تجهیزات و ادوات نظامی سنگین از یک جزیره به جزیره دیگر بود. یک راه حل بالقوه، تولید تانک‌های پرنده بود. این تانک‌های پرنده از بال‌های قابل اتصال یهره می‌بردند. با توجه به اینکه در هنگام رهاسازی تانک‌ها امکان سالم ماندن آن‌ها وجود نداشت از بال‌هایی برای نیل به این هدف استفاده می‌شد.
در هنگام رهایی تانک‌ها از هواپیماها، این تانک‌ها به سلامت بر روی زمین می‌نشستند. ژاپنی‌ها نسخه‌های اولیه زیادی شامل Maeda Ku-6 و Ku-RO را بر مبنای این ایده طراحی کردند.
پروژه بمب‌افکن‌های سری Z
همانند پروژه Nazi Amerika آلمانی‌ها، امپراتوری ژاپن نیز نیاز به تولید بمب‌افکن‌هایی با توانایی رسیدن به آمریکای شمالی داشت. در سال ۱۹۴۱ نیروی نظامی ژاپن از بمب‌افکن ۱۳-Shi رونمای کرد که یک بمب افکن دوربرد چهار موتوره بود اما فرماندهان ارشد نظامی، هواپیمایی بزگ‌تر، سریع‌تر و با توانایی بیشتر نیاز داشتند.
پس از آن طراحان ژاپنی نمونه‌هایی مانند Nakajima G10N و Kawasaki Ki-91 را نیز معرفی کردند. هواپیمای Ki-91 می‌توانست به سرعت ۵۹۰ کیلومتر در ساعت نیز برسد و به شش موتور که هریک ۵هزار اسب بخار قدرت داشتند تجهیز شده بود. پروژه Z در ژولای سال ۱۹۴۴ و پس از وضعیت بجرانی این کشور در جنگ نهایتا لغو شد.