Joker
پدر جد تالار !
مدیر بازنشسته
"سعی می کنی که از آن فرار کنی، ولی هر چه بیشتر فرار می کنی، عمیق تر و وحشتناک تر پشت سرت رشد می کند و لبه های دهان او کفش هایت را می گیرد. تنها فرصت تو برگشتن و روبرو شدن با آن است، ولی این مثل نگاه کردن به قبر عزیزت است. لب های یک اسلحه را می بوسی، گلوله ای لرزان در لانه تاریک خود، منتظر منفجر کردن مغز تو است: Max Payne 2: The Fall of Max Payne" پس از سال ها انتظار، حال زمان آن رسیده که با یکی از قدیمی ترین دوست هایمان در صنعت بازی دیداری دوباره داشته باشیم. با مردی که از شب فاجعه با او بودیم و تمام دردهایش را تجربه کردیم.
با مردی که با او به بلندترین ساختمان نیویورک رفتیم و از ارتفاع بلند غرور و کینه اش، همانند سنگی که بر چاه سقوط می کند به پایین آمدیم. بازی های Max Payne در مورد داستان نیستند. آن ها در مورد روایت حال و بررسی شخصیت اصلی آن هستند، به طوری که اگر نامی دیگر برای این بازی انتخاب می شد، نحوه روایت و کلیت آن زیر سوال می رفت. این سری بیشتر یک وقایع نگاری و شرح حال شخصیت اصلی آن است که عظمت آن در قطعات ادبی است که در دیالوگ های او به کار رفته اند. خوشبختانه نویسنده ای مثل سم لیک (Sam Lake) از عهده این کار برآمد و دو عنوان Max Payne را طوری نوشت که تمام دیالوگ های آن برجسته و به یاد ماندنی هستند. اکشنی نفس گیر با فضاسازی تاریک و دنیایی کاملاً آمریکایی. حال شرکت Rockstar Vancouver نسخه سوم این بازی را ساخته و ما نگاهی بر Max Payne 3 می اندازیم.
داستان
داستان Max Payne 3 چند سال بعد از وقایع نسخه دوم اتفاق می افتد. مکس (Max) از نیروی پلیس بیرون آمده و زندگی تازه ای را شروع کرده، ولی هر وقت که او زندگی جدیدی را شروع می کند، نتیجه خونبارتر و تاریک تر از قبل است. مکس حالا به یک الکلی دائم الخمر تبدیل شده و حتی یک ساعت را بدون وجود الکل در بدنش نمی تواند تحمل کند. درد و رنج گذشته جدا نشدنی است و حالا در تنهایی محض، الکل تنها دوست وی است. چه دوست نامردی! او برای فراموشی باید همیشه الکل را کنار دستش داشته باشد. در میانسالگی، مردی شکسته شده که نه خانواده ای دارد و نه آینده ای که به آن خوشبین باشد.
اما روایت Max Payne 3 دقیقاً از نیوجرسی شروع نمی شود و طبق ساختار مارپیچ آن، به برزیل می رود. مکس به واسطه گری دوست خود رائول پاسوس (Raul Passos) به عنوان محافظ یک سرمایه دار بزرگ برزیلی استخدام می شود. در یکی از مهمانی ها حمله ای به آن ها می شود و تعداد زیادی کشته می شوند. کم کم متوجه می شوید یک گروه ناشناس قصد کشتن تمام اعضای خانواده این مرد را دارند و حالا شما باید به عنوان یک محافظ، وظیفه خود را انجام دهید. داستان Max Payne 3 آنچنان خوب نیست. بگذارید صادق باشیم که داستان دو نسخه قبل هم نکته بارزی نداشتند و این داستان هم مانند آن ها است. حوادث کمی دور از ذهن هستند.
بعضی از شخصیت ها اصلاً منطقی نیستند و حضور، ورود و خروج آن ها به داستان با مشکل روبرو است. انگیزه، علت و معلول در داستان رعایت نمی شود و به طور کلی داستان بازی برای مراحل آن نوشته شده است، اما چه چیزی دوباره روایت Max Payne 3 را به یک روایت فوق العاده جذاب تبدیل می کند؟ دقیقاً شخصیت خود مکس. دن هازر (Dan Houser) رئیس و نویسنده Max Payne 3 به بهترین شکل ساختار روایی دو نسخه قبل را درک کرده و مشاوره گرفتن از سم لیک نویسنده اصلی آن باعث شده تا دوباره ساختاری مشابه، ولی نوتر نشان دهد. در واقع داستان کلی گنگستری بازی، بهانه ای بر داخل شدن دوباره به درون پیچیده مکس است.
مکس در نسخه های قبل طعنه های نیش داری به آمریکا، خودش و حوادث اطرافش می زد و دن هازر با قالب قرار دادن همین موضوع دیالوگ های فوق العاده ای را برای این بازی نوشته است. مکس در ابتدای بازی تکلیفش را بر روند حرکتی و لجوجانه خود در طول داستان با کنایه ای به سیستم کاپیتالیسم آمریکا مطرح می کند و خود را یکی از همین کالاهای تجاری آمریکا می داند که حالا قرار است شورشی در برزیل ایجاد کند. شخصیت مکس آنقدر شکننده، حقیر و ضربه خورده نمایش داده می شود که دلتان به حال او می سوزد و در کل بازی او همیشه به این وضعیت خود طعنه می زند و خود را یک انسان بازنده در زندگی می داند.
مثلاً مکس در طول یکی از مراحل که وضعیت بسیار سختی را پیش رو دارد، می گوید: "اگر دو سال پیش کسی بهم می گفت که امروز به چنین وضعی دچار می شم، سفارش دو لیوان از هر چیزی که می نوشید رو می دادم و یک گلوله تو مغز خودم خالی می کردم." نکته ای که در Max Payne 3 وجود دارد، نبود هیچ مرحله کابوس شکل، همانند دو نسخه قبل نیست. در Max Payne 3 به طور واضح مرحله ای برای شکستن مرز واقعیت و خیال نیست، ولی حقیقت این است که وقتی هر ساعت یک شیشه الکل دستتان باشد، به طور رسمی دنیای شما روی مرز واقعیت و توهم است. در حقیقت مراحل نیوجرسی کابوس مکس هستند.
نه کابوس واقعی، بلکه کابوسی در دنیای واقعیت که با درصد الکل مشخص می شوند. نمی خواهم داستان را لو بدهم، ولی باید خودتان به طور کلی این بخش های داستانی و زندگی مکس را به طور کامل ببینید تا متوجه منظور من شوید. Max Payne 3 همانند دو نسخه قبل از 3 فصل داستانی تشکیل شده و شامل وقایع قبل از ورود به برزیل، روزهای اول وارد شدن به این کشور و فصل پایانی آن است. گر چه داستان مشکلات فراوانی دارد، ولی نحوه روایت آن طوری است که به خاطر آن بازی را ادامه دهید و مهم تر از همه شخصیت پردازی مکس و دیالوگ های او را نمی توان با کلمه ای جز شاهکار تفسیر کرد. آخرین باری که چنین شخصیت ضدقهرمان و شکننده قوی ای را دیدم، شخصیت کول فلپس (Cole Phelps) در L.A Noire بود که آن هم یک بازی دیگر از Rockstar بود.
گرافیک
بازی های Rockstar به لطف استفاده از موتور قدرتمند RAGE از نظر بصری بسیار با کیفیت هستند. Max Payne 3 هم از این قاعده مستثنی نیست و از نظر گرافیکی بازی بسیار پیشرفته ای است. طراحی شخصیت ها و لباس های آن ها بسیار با کیفیت است. انیمیشن های بازی بدون شک بهترین، رنگ های روشن و تاریک و استفاده از فیلترینگ های مناسب بسیار زیبا و محیط ها به شدت شلوغ هستند. توجه به جزئیات خیلی قوی بوده و کیفیت بافت ها هم بالا است. تمام محیط ها جدید و بیشتر اشیاء متعلق به محیط های آن مرحله هستند، پس بازی هیچ گاه از نظر گرافیکی تکراری نمی شود.
Cut-Sceneها خیلی با کیفیت هستند و نحوه وارد شدن ناگهانی از آن ها به بازی خیلی جالب است. اولین بار کوجیما (Kojima) از این تکنیک در Metal Gear Solid 4 استفاده کرد. در طول میان پرده ها متوجه خواهید شد که تصاویر دارای پارازیت هستند. این موضوع در حقیقت اشاره ای به مست بودن مکس و گیجی بعد از آن دارد و اگر دقت کنید، وقتی حرکات سریع، ضربات شدید و صدای بلند و یا نور زیاد در بازی وجود داشته باشد، این اتفاق می افتد که دقیقاً تاثیر روانی این موارد به ذهن یک انسان مست است. همچنین این موضوع اشاره ای به درد هم دارد. خستگی و دردی که مکس می کشد، خیلی جالب از طریق این تکنیک منتقل می شود.
روایت کمیک مانند نسخه های قبل اگر چه در این بازی وجود ندارد، ولی گاهی بعضی دیالوگ های تأثیرگذار به صورت نوشته روی تصویر ظاهر می شوند و تصویر به چند پلات تقسیم می شود و شما در حقیقت شاهد کمیک های زنده و متحرک هستید. بازی در بعضی صحنه های شلوغ که از Bullet-Time استفاده می کنید، دچار افت فریم می شود. هر چند که این موضوع در کنار Loading طولانی ابتدای (این بازی فقط یک Loading دارد و در ادامه هیچ Loading وجود ندارد) با نصب شدن روی هارد Xbox 360 و PS3 تا حدودی حل می شود. فیزیک Max Payne 3 یکی از بهترین ها است. تمام اشیاء تأثیرپذیر هستند و وقتی اکشن شلوغ تر می شود Particleها و افکت های زیادی را مشاهده می کنید. این فیزیک عالی دقیقاً چیزی است که باعث هیجانی تر شدن بیشتر اکشن بازی می شود.
موسیقی/صداگذاری
صداگذاری محیط بسیار خوب کار شده است. صدای شهر برزیل و یا مبارزه در محیط های بسته بسیار جالب است. صداپیشگی شخصیت ها هم مانند سایر بازی های Rockstar بسیار با کیفیت است و جیمز مک کفری (James McCaffrey) صداپیشه مکس کار فوق العاده ای را انجام داده و من از همین الان به فکر انتخاب کردن او به عنوان بهترین صداپیشه سال هستم. موسیقی Max Payne 3 توسط گروه راک HEALTH ساخته شده است. نتیجه، قطعات بسیار با کیفیتی است که به خوبی با محیط هماهنگ می شوند، ولی نظر شخصی من این است که اگر ملودی های بیشتر و استفاده بهتری از تم اصلی Max Payne می شد، نتیجه به یاد ماندنی تر بود. قطعات بیشتر Ambientهایی هستند که Loop می شوند و آن طور نیست که نقطه اوج و سقلی داشته باشد. در کل موسیقی Max Payne 3 با کیفیت و تأثیرگذار بر پلات کلی است، ولی پتانسیل بهتر بودن را هم داشت.
گیم پلی
پرش های بلند، Bullet-Time، جاخالی دادن از گلوله، قرص های مسکن و یک دنیا اسلحه و گلوله ما را به یاد گیم پلی سریع و سینمایی Max Payne می اندازند. همه این ها به بهترین شکل در Max Payne 3 وجود دارند. پرش ها خیلی واقعی شده اند و به لطف انیمیشن های خیره کننده بازی شما وزن مکس را حس می کنید. اگر به سمت دیوار شیرجه بروید خیلی واقعی با آن برخورد کرده و به زمین می افتید و وقتی که می خواهید از زمین بلند شوید همانند قبل سریع روی دو پا نمی پرید و مکس خیلی آرام، به خاطر سن و وزن خود بلند می شود. اگر شیرجه بزنید و روی زمین همچنان به شلیک کردن ادامه دهید، همانند MP2 همچنان روی زمین باقی می ماند تا اینکه آنالوگ حرکتی را تکان دهید. جالب اینجاست که حتی در حین بلند شدن هم می توانید تیراندازی کنید.
Bullet-Time یا همان صحنه آهسته اینبار خیلی جالب تر شده و شما باران گلوله را هم در آن ها می بینید. برخورد گلوله به بدن دشمن و پاشیده شدن خون و بیرون زدن گوشت آن نقطه به خوبی نشستن و شکاف گلوله بر بدن او را نشان می دهند. در اقدامی جالب، Rockstar سیستم سلامتی نسخه های قبل را تغییر نداده و هنوز هم برای زنده ماندن به Painkiller یا همان مسکن نیازمند هستید. این موضوع بسیار خوب اجرا شده و مبارزات را نفس گیر کرده است. سلاح های بازی بیشمار هستند و می توانید تقریباً هر اسلحه ای را با اسلحه دیگر در دست بگیرید و شلیک کنید.
مکانیزم تیراندازی بازی فوق العاده جذاب است و Max Payne 3 نشان می دهد که هنوز هم یک سر و گردن از بازی های تیراندازی دیگر بالا است. نکته ای که برای من خیلی جالب بود، بالانس بودن بازی در بخش اکشن آن است. مسلماً Rockstar نمی توانست صرفاً همان سیستم اکشن نسخه های قبل را در این بازی هم پیاده کند و باید اکشن بازی مدرن تر می شد، ولی اکشن مدرن امروزی سیستم سنگرگیری و نوبتی تیراندازی کردن است. چطور می توان این دو موضوع را به طوری که ضربه ای به بالانس بازی وارد نشود، با هم ترکیب کرد؟
قبلاً بازی Stranglehold قصد انجام چنین کاری را داشت که شکست خورد و سیستم سنگیرگیری آن به یک مکانیزم اضافی و به درد نخورد تبدیل شد، چون شما خیلی راحت می توانستید دیوانه وار شلیک کنید و همه را بکشید، پس چه نیازی به پناه گرفتن بود؟ Max Payne 3 در عین نگه داشتن المان های سریع اکشن های قبل، توانسته به خوبی سیستم سنگیرگیری را هم در بازی جای دهد. اگر دشمن ها متمرکز و کمتر باشند، شما می توانید همانند The Matrix حسابی کارهای عجیب و غریب انجام دهید، ولی وقتی دشمن ها بازتر و پشت سنگر باشند، شما مجبور می شوید پناه بگیرید و نوبتی و تاکتیکی حساب آن ها را برسید. حال Rockstar با آگاهی از این موضوع، خیلی خوب Action Pointهای بازی را طبق همین فرمول چیده است. نتیجه، تجربه ای بسیار طولانی ولی کاملاً هیجانی است.
بازی به آسانی نسخه های قبل نیست و همین موضوع حسابی توجه و دقت شما را می طلبد. هوش مصنوعی دشمنان بسیار خوب کار شده و حرکات آن ها شما را حیرت زده می کند. آن ها خیلی سریع سنگر می گیرند و برای نزدیک شدن به شما خیلی تاکتیکی از یک سنگر به سنگر دیگر حرکت می کنند و در حالیکه نیروهای شما را پشت سنگر به گلوله بسته اند، آن ها مسیر دیگری پیدا کرده و شما را غافلگیر می کنند. ولی مکس سرسخت ما، با استفاده از Bullet-Time می تواند در چند ثانیه تمام آن ها را از ناحیه سر مورد هدف قرار دهد و در آخر بگوید: "چی فکر کردن؟ فکر کردن با یه پلیس بازنشسته پیر الکلی که از خونه خودش دوره طرفن؟"
به دلیل طولانی بودن زمان Max Payne 3 سازندگان خیلی خوب توانسته اند انوع و اقسام مراحل و تم ها را به بازی اضافه کنند. مراحل برزیل و روز مسلماً مراحلی تازه و متفاوت در دنیای Max Payne هستند، ولی خوشبختانه Rockstar فضای تاریک نسخه های قبل را هم حفظ کرده است. اگر دقت کنید، بسیاری از مکان های بازی دقیقاً همان فضای دو نسخه قبل را دارند. می توان گفت که Max Payne 3 ترکیبی از دو نسخه قبل به علاوه مراحل شهری و باز برزیل است. هر چند تاریکی و خفقان بعضی مراحل به پای فضاسازی Remedy نمی رسد، ولی واقعیت این است که کمتر کسی می تواند آن عظمت تاریکی که Remedy در بازی های خود خلق می کند را شکل دهد.
Max Payne 3 در میان بازی های اکشن امروزی که خیلی کوتاه هستند، عنوانی نادر است. نزدیک به 12 ساعت گیم پلی سریع و نفس گیر که هیچ گاه تکراری نمی شود و در محیط های جدید اتفاق می افتد، کاملاً حال شما را جا می آورد و در آخر با کشتن هزاران نفر می گوید: "بیشتر...بیشتر." پیشنهاد ما به شما بخش چندنفره بازی است. Rockstar بعد از GTA IV نوآوری های زیادی در بخش چندنفره بازی های خود داشت و Max Payne 3 هم به همین شکل است. یک اکشن بزرگ با بخش های مختلف و تعداد زیادی نقشه شما را هفته ها در بخش چندنفره سرگرم می کنند. بخش های Arcade Mode که باید در آن تا می توانید آدم بکشید و امتیاز کسب کنید، خیلی جذاب است و بخش معروف New York Minute هم به بازی بازگشته که یک دقیقه فرصت دارید تا دشمنان یک نقشه را بکشید.
نتیجه گیری
به عنوان کسی که یکی از بهترین تجربیات زندگیش بازی کردن دو نسخه اول Max Payne برای بارها و بارها است، دیدار با این دوست قدیمی در چنین بازی با کیفیتی بسیار لذت بخش بود. Max Payne 3 یک دنباله وفادار به دو نسخه قبل و یک اکشن نفس گیر است که تا حدودی از کلیشه های فعلی این سبک فراتر می رود.
