کارگردان : Nicole Holofcener
نویسنده : Nicole Holofcener
بازیگران : Julia Louis-Dreyfus,James Gandolfini,Catherine Keener
خلاصه داستان : زنی مطلقه تصمیم می گیرد به دنبال کسی بگردد تا به او علاقه مند شدن را یاد بدهد؛در این میان او با دوست شوهر سابق خود آشنا می شود و ...
لحظه ای که آلبرت،بیوه بی دست و پای فیلم "Enough Said/بحث کافیه" با بازی جیمز گاندولفینی،با ناراحتی در مقابل دوست دختر جدیدش می پذیرد که باید وزن کم کند،لحظه ای دردناک تر از آن است که کارگردان فیلم،نیکول هالوفسینر قصدش را داشته است.گاندولفینی چند وقت پیش زمانی که در رم در تعطیلات به سر می برد و تنها چندی پس از اتمام کارش در فیلم "Enough Said/بحث کافیه" فوت کرد.البته از این که این حمله قلبی غیر منتظره قابل پیش گیری بوده یا نه و این که چاقی گاندولفینی چقدر در آن نقش داشته اطلاعی ندارم اما این سوالی است که شاید در ذهن خیلی ها شکل گرفته باشد.بازی پر از ظرافت او در این فیلم در نقش مردی مهربان و غمگین که از نقطه نظر انسانی دقیقا در نقطه مقابل تونی سوپرنو قرار دارد.اگر چه بدون شک نشان دهنده توانایی چشم گیر او است اما از طرفی تحمل از دست رفتن این بازیگر پر ابهت و فراموش نشدنی را سخت تر می کند.
گاندولفینی به خوبی در دنیای ساخته و پرداخته هالوفسینر جا افتاده است. هالوفسینر نویسنده و کارگردانی باهوش و سخت گیر است که در کارنامه کاری هفده ساله اش تنها پنج فیلم بلند سینمایی دارد که در تمام آن ها تلاش شده ترکیبی درست از کمدی های زن محور هالیوودی و حس عجیب فیلم های هنری ارائه شود.او کمی از اریک رومر،کمی وودی آلن (باشد،مقدار زیادی از وودی آلن) را در خود دارد و در فیلم هایش رد "خود زندگی نامه های" فمینیستی موج دوم با روکش طنز خود نقادانه به چشم می خورد.هنوز هم فکر می کنم بهترین فیلم او فیلم بی رحمانه "Friends With Money/دوستان پول دار" است که متاسفانه خیلی ها آن را یک کمدی عامه پسند فرض کردند،اما با کسانی که طرفدار فیلم اول او "Walking And Talking/راه رفتن و حرف زدن" هستند هم مخالف نیستم.در نگاه اول "Enough Said/بحث کافیه" غیر قابل خودداری است و سریعا دوباره و سه باره دیدن را طلب می کند.
معمولا در فیلم های هالوفسینر اندکی از زندگی خود او را هم می بینیم و این معمولا دوست نزدیک او کترین کینر بوده که این نقش ها را زنده می کرده است،اما در این فیلم کینر نقشی مکمل دارد،یک شاعر عصر جدید نه چندان خوب که پتانسیل خوبی برای دوستی نزدیک با شخصیت اول فیلم دارد.در این فیلم وظیفه قبلی کینر بر عهده جولیا لوئیس-دریفس افتاده،او که نقش یک ماساژ درمان گر را به عهده دارد در همان نگاه اول شباهت زیادی به هالوفسینر دارد و انگار لباس هایش را هم از کمد هالوفسینر برداشته و نوع رفتار او را تقلید می کند.شاید این شخصیت نگاهی است که هالوفسینر به خودش دارد:یک نیویورکی در لس آنجلس،زنی کاری و زرنگ که با محیط اطرافش تناقضی کنایه آمیز دارد،محیطی که آدم هایش از او زیباتر هستند و خانه های بزرگ تری هم دارند.در صحنه ای چندین بار شاهد این هستیم که ایوا می کوشد میز ماساژ قابل حملش را از پله های سنگی پر شیبی بالا ببرد در حالی که مشتری اش-مردی جوان،خوش تیپ و ورزش کار-در غفلتی احمقانه تنها او را تماشا می کند.بعدها متوجه می شویم که او از قصد این کار را نکرده بلکه مثل بسیاری شخصیت های فیلم های هالوفسینر،خود خواه تر از آن است که بتواند به مشکلات اطرافیانش توجهی داشته باشد.
ایوا و آلبرت اولین بار یک دیگر را در مهمانی ای شیک ملاقات می کنند که هر دو در آن معذب هستند و از آدم های حاضر در آن خوششان نمی آید،یکی از آن لحظه های پر از خجالت که هالوفسینر همیشه آن ها را خوب و دقیق ترسیم می کند.فردای آن روز وقتی آلبرت از ایوا برای بیرون رفتن دعوت می کند،او ابتدا مایل نیست اما این حقیقت که آلبرت چاق،ریشو و کچل است و از طرفی ادعا می کند که ایوا برایش جذابیتی ندارد ریسک بیرون رفتن با او را تقریبا به صفر می رساند.از این جا به بعد هالوفسینر بیش تر روی ساختار کمدی رمانتیک تکیه می کند تا داستان این دو نفر که در روابط قبلی شان شکست خورده اند و مطمئن نیستند که می خواهند ادامه دهند یا نه را نقل کند؛این امید رسیدن به راه حلی معمول است که فضای غم و اندوه فراگیر اطراف ایوا و آلبرت را قابل تحمل می کند.(البته این در صورتی است که مخاطب این احساس و امید را پیدا کند.مثل همیشه روش دراماتیک هالوفسینر جایی بین کمدی و ترحم و بین هجو و واقعیت قرار می گیرد)
قرار اول ایوا و آلبرت بر خلاف انتظار بسیار موفق از آب در می آید.آن ها هم دیگر را می خندانند و اگر چه نمی توان رابطه آن دو را خیلی داغ توصیف کرد اما این دو،زوج متقاعد کننده ای را تشکیل می دهند؛خرس بزرگ و مهربان و پرنده عصبی.اما در همان مهمانی که این دو یک دیگر را دیدند،ایوا همچنین مارین (کترین کینر) را ملاقات کرد و رابطه بین آن ها نیز با سرعت در حال پیش روی است.در واقع می توان این فیلم را داستان مثلثی احساساتی دانست،داستانی اخلاقی درباره فردی نیازمند و بی اراده که بین دو عاشق گیر افتاده و با درست کنار نمی آید.ایوا خود را درگیر عشق آلبرت می بیند،مردی بسیار دوست داشتنی که سر و وضع جذابی ندارد،صندل های بد مدل می پوشد و در خانه اش تقریبا هیچ مبلمانی به چشم نمی خورد.ایوا از طرفی شیفته مارین نیز هست،آن لباس های برازنده و زیبا،باغچه و خانه آراسته به تزئینات قبیله ای،ادعای دوستی با جونی میشل و گروه زنان دنباله رو و مشتاق او،همگی برای ایوا جذابیت دارند.با این که این طرف و آن طرف نکات زیادی در مورد داستان فیلم فاش شده،در این جا تنها به گفتن این اکتفا می کنم که مدت زیادی طول می کشد تا ایوا بفهمد آلبرت و مارین هم دیگر را می شناسند.
داستان فرعی جذابی هم در فیلم هست که به موضوع رفتن دختران آلبرت و ایوا برای اولین بار به دانشگاه می پردازد و ناراحتی آن ها در قبال این موضوع را به تصویر می کشد.ایو هیوسن (دختر بونو با نام کامل پل دیوید هیوسن،خواننده گروه راک ایرلندی "U2/یوتو") نقش دختر به ظاهر نفرت انگیز آلبرت را خوب ایفا کرده و تاوی گِوِنسن که سابقا وبلاگ نویس بوده در یکی دو صحنه در نقش همسایه ای که مجبور می شود جای خالی دختر ایوا را پر کند خوش درخشیده است.برای بسیاری از بینندگان،که قابل درک هم هست،جذابیت اصلی فیلم تماشای آخرین نقش آفرینی جیمز گاندولفینی است.آلبرت آدمی آسیب پذیر و آن طور که خودش فکر می کند نفرت انگیز است.او از طرفی قلب و روحی بزرگ دارد و غروری که هنوز پا بر جا است و وقتی خیلی ساده به ایوا می گوید "فکر می کردم از من خوشت میاد" ایوا (که البته ار آلبرت خوشش می آید) (و ما) را داغان می کند.گویا گاندولفینی به هالوفسینر گفته بوده که باورش نمی شود بالاخره نقش کسی را بازی می کند که به زن مورد نظرش می رسد،او فیلم را با خوشحالی به پایان می برد و این ما هستیم که (از نبود او) دلمان شکسته است.
اختصاصی نقد فارسی
مترجم:رضا اسدی
