P4NISh3R
Comming soon...
مدیر بازنشسته
دف، یکی از سازهای کوبه ای در موسیقی ایرانی است.
این ساز شبیه به دایره ولی بزرگ تر از آن است. چنانکه از کتاب های موسیقی و نوشته ها و اشعار بر می آید، در دوره اسلامی ایران، این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می رفته و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می بردند. در کتاب های لغت در معنی دف یا دایره می نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه ها آویزند. در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می کشیدند.
در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می شد خمک یا خمبک می گفتند. به دست زدن با وزن و به اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می گفتند.[نیازمند ارجاع دقیق]
دف هایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه می کردند و می نواختند. زنگهای دف را جلاجل می گفتند. در دوره اسلامی به کسانی که دف یا دایره می نواختند جلاجل زن می گفتند.
در ایران کهن جلاجل وسیله ای بیضی شکل و بزرگ بود که زنگ هایی بر آن می بستند و در جنگ ها به کار می بردند و ظاهراً صدای مهیبی داشته است.
دف را که بر آن زنگوله تعبیه می کنند دف زنگی می گویند.
پس از آنکه تمبک مجلسی شد به تدریج جای دف را گرفت و از رونق دف کاست و دف را بیشتر در شهرهای کوچک و قصبات در مجالس عیش و سرور به کار می بردند به ویژه در کردستان و آذربایجان بسیار متداول بود و نوازندگان ماهر داشت. در سال های اخیر دف نوازی در بیشتر شهرهای ایران رایج تر شده است و هنر آموزان به آموختن آن روی آورده اند.[سیامک عزیززاده] از نوازندگانی است که ضمن رعایت نکات اصیل در دف نوازی، مقام ها را بطور کامل در کتاب[ آموزش دف از مبتدی تا عالی ] نت نویسی کرده است. این کتاب نخستین اثر خلاق آموزش دف در قالب قطعات می باشد. از نوازندگان صاحب سبک آن می توان بیژن کامکار و مسعود حبیبی را نام برد که استاد کامکار نقش به سزایی را در شخصیت دادن به این ساز در موسیقی اصیل ایرانی ایفا کرده است و استاد حبیبی با ابداع شیوه مدرنی در نوازندگی این ساز آن را بصورت کاملا اصولی و تکنیکی مانند دیگر سازها در آورده است.
نوازندگان دف : بیژن کامکار،عماد توحیدی،مهرداد کریم خاوری، مسعود حبیبی، احمد خاک طینت، سیامک عزیززاده،پژمان حدادی، پژهام اخواص، حافظ ناظری، سیاوش ناظری ، مهدی سنگی کرمانشاهی و ....
این ساز شبیه به دایره ولی بزرگ تر از آن است. چنانکه از کتاب های موسیقی و نوشته ها و اشعار بر می آید، در دوره اسلامی ایران، این ساز برای پشتیبانی از ساز و حفظ وزن به کار می رفته و رکن اصلی مجالس عیش و طرب و محافل اهل ذوق و عرفان بوده که قوالان هم با خواندن سرود و ترانه آن را به کار می بردند. در کتاب های لغت در معنی دف یا دایره می نویسند: آن چنبری است از چوب که بر روی آن پوست کشند و بر چنبر آن حلقه ها آویزند. در قدیم برای آنکه طنین بهتری داشته باشد روی دف پوست آهو می کشیدند.
در قدیم دف یا دایره کوچک را که چنبر آن از روی و برنج ساخته می شد خمک یا خمبک می گفتند. به دست زدن با وزن و به اصطلاح بشکن زدن هم خمک یا خمبک می گفتند.[نیازمند ارجاع دقیق]
دف هایی هم بوده که بر چنبر آن زنگ تعبیه می کردند و می نواختند. زنگهای دف را جلاجل می گفتند. در دوره اسلامی به کسانی که دف یا دایره می نواختند جلاجل زن می گفتند.
در ایران کهن جلاجل وسیله ای بیضی شکل و بزرگ بود که زنگ هایی بر آن می بستند و در جنگ ها به کار می بردند و ظاهراً صدای مهیبی داشته است.
دف را که بر آن زنگوله تعبیه می کنند دف زنگی می گویند.
پس از آنکه تمبک مجلسی شد به تدریج جای دف را گرفت و از رونق دف کاست و دف را بیشتر در شهرهای کوچک و قصبات در مجالس عیش و سرور به کار می بردند به ویژه در کردستان و آذربایجان بسیار متداول بود و نوازندگان ماهر داشت. در سال های اخیر دف نوازی در بیشتر شهرهای ایران رایج تر شده است و هنر آموزان به آموختن آن روی آورده اند.[سیامک عزیززاده] از نوازندگانی است که ضمن رعایت نکات اصیل در دف نوازی، مقام ها را بطور کامل در کتاب[ آموزش دف از مبتدی تا عالی ] نت نویسی کرده است. این کتاب نخستین اثر خلاق آموزش دف در قالب قطعات می باشد. از نوازندگان صاحب سبک آن می توان بیژن کامکار و مسعود حبیبی را نام برد که استاد کامکار نقش به سزایی را در شخصیت دادن به این ساز در موسیقی اصیل ایرانی ایفا کرده است و استاد حبیبی با ابداع شیوه مدرنی در نوازندگی این ساز آن را بصورت کاملا اصولی و تکنیکی مانند دیگر سازها در آورده است.
نوازندگان دف : بیژن کامکار،عماد توحیدی،مهرداد کریم خاوری، مسعود حبیبی، احمد خاک طینت، سیامک عزیززاده،پژمان حدادی، پژهام اخواص، حافظ ناظری، سیاوش ناظری ، مهدی سنگی کرمانشاهی و ....