Pb.GraphisT
گرافیست
مدیر ارشد گرافیک
مارلون براندو (به انگلیسی: Marlon Brando, Jr.) (تولد ۳ آوریل۱۹۲۴ - درگذشته ۱ ژوئیه۲۰۰۴)
بازیگرآمریکایی برندهٔ جایزه اسکار و ستایش شده‌ترین بازیگر تاریخ سینمای جهان است.
او پیشکسوت سبک معروف «متد اکتینگ» بود که بلافاصله پس از او بازیگرانی مانند جیمز دین و مونتگومری کلیفت و سالها بعد پل نیومن، داستین هافمن و رابرت دنیرو با درخشش خود این سبک را در سینمای آمریکا تثبیت کردند.
توصیه میکنم بخونید جالبه
خبرنگار:
بعد از 16 سال، این اوّلین مصاحبه ی شماست.
براندوی فقید:
ببین رفیق! من دیگر هیچ احساسی نسبت به گذشت زمان ندارم. موقعی كه 4 سالم بود، احساس می كردم هیچ وقت بزرگ نمی شوم. وقتی كه بزرگتر شدم، ترس برم داشت كه ای وای زندگی همین طور دارد پوچ وبیهوده از دست می رود. پس سعی كردم همه جا سروقت حاضر باشم و همه چیز را سر موقع انجام دهم. حالا زمان برای من خیلی كند می گذرد. خیلی كند. من پیر شده ام. می فهمی؟
خبرنگار:
شاید برای این باشد كه شما كلی فیلم بازی كرده اید!
براندو:
نه. این فقط كاری بود كه برای وقت تلف كنی باید انجام می دادم. به هرحال، هركسی باید یك كاری توی زنده گی اش انجام بدهد. هیچ عشقی به بازیگری نداشته ام. تو می خواهی توی یك فیلم بازی كنی؟
خبرنگار:
نه...
براندو:
دروغ می گویی. توی این زندگی لعنتی، همه ی ما بازیگریم. هیچ كس به طور واقعی هیچ كاری را انجام نمی دهد. ببینم چندبار در زندگی برایت پیش آمده كه كسی را ببینی كه لباس آشغال و مزخرفی پوشیده باشد وبعد به او بگویی: "خوشحالم كه آمدی ولی این دیگر چه لباس آشغالی ست كه پوشیده ای؟ از كدام قبرستانی آن را خریده ای؟" ها؟ چندبار این كار را كرده ای؟ من به ات می گویم. هیچ وقت. چون تو یك بازیگری. چون به طرف می گویی: "چه قدر شیك شده ای." به این می گویند فیلم بازی كردن.
خبرنگار:
می فهمم. ولی منظور من این بود كه شما واقعن فوق العاده هستید. شما یك غول هستید.
براندو:
چی؟ نه. نه.
خبرنگار:
بس كنید. بعد از پدر خوانده، آل پاچینو و دیگران گفتند كه شما بزرگترین بازیگر تاریخ هستید.
براندو:
آن ها واقعن این كار را كرده اند؟ از كجا می دانید؟
خبرنگار:
این ها را از این ور و آن ور شنیده ام...
براندو:
هی! مادرت به تو یاد نداده كه چیزهایی كه دیگران تعریف می كنند را باور نكنی؟
خبرنگار:
یعنی هنوز برایتان روشن نشده كه خیلی ها شما را به عنوان بهترین بازیگر تاریخ می شناسند؟
براندو:
"تیم" بهترین بازیگر همه ی دوران هاست. (نگاهی به سگش می اندازد.) هروقت كه گرسنه است، چنان می كند كه انگار واقعن مرا دوست دارد.
خبرنگار:
چرا در این سال ها این قدر كم كار شده اید؟ شما این فیلم اخیرتان را بعد از 9 سال بازی كرده اید.
براندو:
چون بازی در فیلم، حال من را به هم می زند. برای من نامطبوع است. این كه فقط یك بازیگر باشم، من را ارضا نمی كند. دائم سعی كرده ام به یك نتیجه ی قطعی برسم كه واقعن چه می خواهم، ولی هنوز نفهمیده ام. ترجیح می دهم به چیزهای دیگری در زندگی فكر كنم.
خبرنگار:
مثلن چه چیزی؟
براندو:
مثلن من ساعت ها وقت صرف كردم كه بفهمم چرا مورچه ها از دستشویی من بالا و پایین می روند و به جمع آوری خرده های نان می پردازند. سعی كرده ام بدانم كه آن ها از كجا می آیند ولی هنوز نفهمیده ام.
خبرنگار:
در آینده باز هم در فیلمی ظاهر می شوید؟
براندو:
(رو به سگش می كند.) تیم! نظرت چیست؟ در آینده بازهم در فیلم دیگری بازی بكنیم؟ سناریوی به درد بخور داری؟ هیچ كس از آینده خبر ندارد.
خبرنگار:
ولی آدم می تواند زندگی اش را در چنگ داشته باشد...
براندو:
این بهترین جوكی ست كه امروز شنیده ام!
خبرنگار:
چرا می خواهید فیلم هایی مثل "در بارانداز" و "پدرخوانده" را تخطئه كنید؟ شما محشر بودید.
براندو:
در سرزمین كورها آدم یك چشم پادشاه است. من نمی دانم تو عالی بودن و بزرگ بودن را چه جوری تعریف می كنی. متاسفانه این كلمه ایست كه به طرز وحشتناكی از آن سوءاستفاده شده است. برای همه كس وهمه چیز به كار رفته است. می دانید چه كسی بزرگ است؟ شكسپیر بزرگ است.
خبرنگار:
پس شما فكر نمی كنید كه بزرگ و عالی هستید؟
براندو:
البته كه نه! تو چطور؟ آیا بزرگ و عالی هستی؟
خبرنگار:
نه.
براندو:
پس بزن قدش، دوست مطبوعاتی من
بازیگرآمریکایی برندهٔ جایزه اسکار و ستایش شده‌ترین بازیگر تاریخ سینمای جهان است.
او پیشکسوت سبک معروف «متد اکتینگ» بود که بلافاصله پس از او بازیگرانی مانند جیمز دین و مونتگومری کلیفت و سالها بعد پل نیومن، داستین هافمن و رابرت دنیرو با درخشش خود این سبک را در سینمای آمریکا تثبیت کردند.
توصیه میکنم بخونید جالبه
خبرنگار:
بعد از 16 سال، این اوّلین مصاحبه ی شماست.
براندوی فقید:
ببین رفیق! من دیگر هیچ احساسی نسبت به گذشت زمان ندارم. موقعی كه 4 سالم بود، احساس می كردم هیچ وقت بزرگ نمی شوم. وقتی كه بزرگتر شدم، ترس برم داشت كه ای وای زندگی همین طور دارد پوچ وبیهوده از دست می رود. پس سعی كردم همه جا سروقت حاضر باشم و همه چیز را سر موقع انجام دهم. حالا زمان برای من خیلی كند می گذرد. خیلی كند. من پیر شده ام. می فهمی؟
خبرنگار:
شاید برای این باشد كه شما كلی فیلم بازی كرده اید!
براندو:
نه. این فقط كاری بود كه برای وقت تلف كنی باید انجام می دادم. به هرحال، هركسی باید یك كاری توی زنده گی اش انجام بدهد. هیچ عشقی به بازیگری نداشته ام. تو می خواهی توی یك فیلم بازی كنی؟
خبرنگار:
نه...
براندو:
دروغ می گویی. توی این زندگی لعنتی، همه ی ما بازیگریم. هیچ كس به طور واقعی هیچ كاری را انجام نمی دهد. ببینم چندبار در زندگی برایت پیش آمده كه كسی را ببینی كه لباس آشغال و مزخرفی پوشیده باشد وبعد به او بگویی: "خوشحالم كه آمدی ولی این دیگر چه لباس آشغالی ست كه پوشیده ای؟ از كدام قبرستانی آن را خریده ای؟" ها؟ چندبار این كار را كرده ای؟ من به ات می گویم. هیچ وقت. چون تو یك بازیگری. چون به طرف می گویی: "چه قدر شیك شده ای." به این می گویند فیلم بازی كردن.
خبرنگار:
می فهمم. ولی منظور من این بود كه شما واقعن فوق العاده هستید. شما یك غول هستید.
براندو:
چی؟ نه. نه.
خبرنگار:
بس كنید. بعد از پدر خوانده، آل پاچینو و دیگران گفتند كه شما بزرگترین بازیگر تاریخ هستید.
براندو:
آن ها واقعن این كار را كرده اند؟ از كجا می دانید؟
خبرنگار:
این ها را از این ور و آن ور شنیده ام...
براندو:
هی! مادرت به تو یاد نداده كه چیزهایی كه دیگران تعریف می كنند را باور نكنی؟
خبرنگار:
یعنی هنوز برایتان روشن نشده كه خیلی ها شما را به عنوان بهترین بازیگر تاریخ می شناسند؟
براندو:
"تیم" بهترین بازیگر همه ی دوران هاست. (نگاهی به سگش می اندازد.) هروقت كه گرسنه است، چنان می كند كه انگار واقعن مرا دوست دارد.
خبرنگار:
چرا در این سال ها این قدر كم كار شده اید؟ شما این فیلم اخیرتان را بعد از 9 سال بازی كرده اید.
براندو:
چون بازی در فیلم، حال من را به هم می زند. برای من نامطبوع است. این كه فقط یك بازیگر باشم، من را ارضا نمی كند. دائم سعی كرده ام به یك نتیجه ی قطعی برسم كه واقعن چه می خواهم، ولی هنوز نفهمیده ام. ترجیح می دهم به چیزهای دیگری در زندگی فكر كنم.
خبرنگار:
مثلن چه چیزی؟
براندو:
مثلن من ساعت ها وقت صرف كردم كه بفهمم چرا مورچه ها از دستشویی من بالا و پایین می روند و به جمع آوری خرده های نان می پردازند. سعی كرده ام بدانم كه آن ها از كجا می آیند ولی هنوز نفهمیده ام.
خبرنگار:
در آینده باز هم در فیلمی ظاهر می شوید؟
براندو:
(رو به سگش می كند.) تیم! نظرت چیست؟ در آینده بازهم در فیلم دیگری بازی بكنیم؟ سناریوی به درد بخور داری؟ هیچ كس از آینده خبر ندارد.
خبرنگار:
ولی آدم می تواند زندگی اش را در چنگ داشته باشد...
براندو:
این بهترین جوكی ست كه امروز شنیده ام!
خبرنگار:
چرا می خواهید فیلم هایی مثل "در بارانداز" و "پدرخوانده" را تخطئه كنید؟ شما محشر بودید.
براندو:
در سرزمین كورها آدم یك چشم پادشاه است. من نمی دانم تو عالی بودن و بزرگ بودن را چه جوری تعریف می كنی. متاسفانه این كلمه ایست كه به طرز وحشتناكی از آن سوءاستفاده شده است. برای همه كس وهمه چیز به كار رفته است. می دانید چه كسی بزرگ است؟ شكسپیر بزرگ است.
خبرنگار:
پس شما فكر نمی كنید كه بزرگ و عالی هستید؟
براندو:
البته كه نه! تو چطور؟ آیا بزرگ و عالی هستی؟
خبرنگار:
نه.
براندو:
پس بزن قدش، دوست مطبوعاتی من